Keskin Bıçak

olmuyor alışamadım.ben aşkımı, canımı,sevdiğim adamı kocamı kaybettim.onu çok özlüyorum.çocuklarım için ailem için güçlü olmaya çalışıyorum.çok zor.özlemim yetmiyormuş gibi birde çevre,milletin dedikodusuna malzeme olma korkusu yaşama tutunmamı engelliyor.arkadaşlarım ya bekar ya yeni evli onlara bakıyorum kocamı özlüyorum.çocuklarıma bakıyorum baba özlemi çektiklerini düşündükçe kahroluyorum.küçük oğlum daha 16 aylık babasının fotğrafını öpüyor.dün gece baba baba diyerek sayıkladı.babasını daha 8 aylıkken kaybeden oğluma baktıkça ağlıyorum.ben babama baba diyemez oldum.çocuklarımın babası yokken ben nasıl kendi babama [baba] diyerek hitap edeyim.ben çok üzgünüm sadece kocamı değil deli gibi sevdiğim adamı kaybettim

bende tutkuyla asiktim esime cok seviyordum seni cok iyi anliyorum.rabbim sabrimizi versin cok özlüyorum cokk.

yaşayan iyibilir bu acıyı gerisi boş

aynen öle arkadaşım yşayan bilir

ne kadar güzel ifade etmişsin yorumunda.saat gece 2 ölen eşler hakkında yazılara bakıyorum
aniden kaybettiğim sevdiğim adamı özlüyorum..ağlıyorum..tm beni anlatmışsın sanki..

2 sene geçmiş yazdığım yazının üzerine, gene eşi ölen eşlere bakarken , buraya denk geldim, nemi oldu 2 sene sonra, mecbursun çocuğunn varsa hayata karşı dik durmaya, çok sevdiğin eşinse zaten ,gözün evin işin çocuğundan başka birşey görmüyor.sadece " ACILARLA YAŞAMAYI ÖĞRENİYORSUN, ACI ÇEKİYORSUN YİNE SADECE DAHA ALIŞIYORSUN." bu yazıyı yazma sebebim, bizim gibi eşlerini kaybedenlere rehber olsun, en dip acı yaşayanlara sözüm, alışacaksınız mecbursunuz... yardım alın, sokağa çıkın, hayatı devam ettirin bu iyiliği kendinize yapın, ben yapmadım, zaman zaman düzeldim zaman zaman kayboldum, destek aldım ilaç tedavisi gördüm halada bırakmadım, ama onlar sayesinde acılarımla başa çıktım, alıştım , evet ben acıyla yaşamaya alıştım, ölümü kabullendim, hepimiz ölmeyecekmiyiz, allahın emri değilmi? daha önce ölümü düşünmeden yaşadığımız için, ani şokla heleki trafik kazası ile olunca belkide dahada yoğun yaşadım beklenmedik ölümdü. allah herkese sabırını veriyor... hepimizin başı sağolsun eşlerimize rahmet diliyorum.bu dünyada bir görevimiz var, kendimizi unutmayalım acılara gömülü kalıp yaşamak doğru değil , yanlış şeyler yaptım eve kapanıp çok uykulara verdim kendimi, doğru değil, sokağa atın kendinizi, çalışın, insanlarla diyaloğu kesmeyin... en iyi ilaç dışarısı. şarkı dinlemezdim şarkıda dinliyorum artık, anılara yakalandığım an aklımı dağıtıyorum.en basit şeyler onu çağrıştıryor unutmak mümkün değil sevilen aşık olunan eşi, unutmayında zaten. ama güzel anın. sabır sabır sabır. ve lütfen insan içine karışın. size pozitif enerji veren değerli dostlarınızla gülün, kaçmayın.bakın çok yoğun ve zor yaşadım eş kaybını bu sebepten tavsiyelerimi dikkate almanızı öneririm sevgiler saygılar.

aynı olayı yaşadım, ani araba kazasıyla,bizde aynı arabadaydık kurtulduk. henüz yeni ve acısı kabus, allah sabır versin eş kaybedenlere, çocuk olunca ayakta durmak zorundasın,bu saatte oturup ölüm hakkında, ölen eşler hakkında ki gibi yazılara bakıp durursun, doktorun verdiği uyku ilacı bile işe yaramaz halde oturur iyice gecenin sessizliğinde gözyaşlarını dökersin.

bende 3 sene önce aniden eşimi kaybettim. bunun acısı tarif edilemez mümkün değil. 5 yaşında bir çocukla yalnız kaldım.günlerce uyumak istedim gülmek yemek içmek herşey ona nispetmiş gibi geldi.hiçbirini yapmak istemedim .günlerce gece evin ışıklarını yakmadım eşim karanlıkta yatıyor diye bende karanlıkta oturdum bunları çocuğumuda yaşattım. Neden oğlum var diye isyan ettim çünkü sevgilimin yanına gitmek istedim ama oğlumun varlığı buna engel oldu.bu acı geçermi geçmez gün geçtikçe daha fazla alevleniyor. oğlumun arkadaşları baba deyince evin bütün camlarını kapatıyor onlarla gürltü yapıyorsunuz baba diye bağırmayın diye kavga ediyor.biz düzelemedik yardımda alsak düzelemedik. hergün biraz daha bu ateşle yanıyoruz.ama şuna inandım ki o bizi biz onu çok sevdik birbirimizden ayrılamazdık şimdi oda bizde buna nasıl katlanıyoruz anlamış değilim.isyan etmek istmedim ama neden ben ve oğlum dediğim günler çok oldu.neden eşim bizimle değil diye çok isyan ettim.elbette ona kavuşma umuduyla yaşıyoruz ama dışardaki hayatı yoksayamayız. biz neden ailece pikniğe markete pazara çocuk parkına gidemiyoruz. insanları izlerken düşündüklerim sadece bu... oğlum ve ben yaşıyoruz nefes alıyoruz. ama gelinde bize sorun yaşamak ise evet ölmedik ölmekten beterizzz.... onu çok özledik
allah hepimize sabırlar dayanma gücü versin...

o çocuğa yazık onun için mutlu ol hepimiz ölmeyecek miyiz. Sen zavallı yetime nasıl bu kötülüğü yaparsın nasıl bir annesin. Kendine gel artık 3 sene geçmiş başkalarının hayatına bakmayı bırak artık bu bizim kaderimiz bu dünyanı zehir ettiğin gibi isyan edip ahiretini de rezil ediyorsun eşinle öbür dünyada böyle yaparakta birlikte olma şansını kaybediyorsun. Bırakın artık eşlerinizi rahat o orada mutlu olsun bizde bu dünyada mutlu olalım çocuklarınız ve kendiniz için mutlu olun Allah imtihan ediyor bizi unutmayın bu dünya geçici herkesin imtihanı ayrı yerden bende kaybettim eşimi üstelik çok seviyordum ama hiç kimsenin hayatına bakıp ta imrenmedim Allahın gücüne gider elinizdekilerin kıymetini bilin şu aldığınız nefes bile nasıl bir nimet