Keskin Bıçak

Bene esimi ikibucuk ay oldu kaybedeli dort yasinda bir oglum var ayrica hamileyim dogum yakin.nasil dogrcami bilmiyorum hayatm bundan sonra nasil devam edicek bilmiyorum ogluma ne dycem yavruarimi nasil buyutecgm bilmiyorum.buyuk bi boslugun icindeyim sadece.cok mutsuzum caresizim

Bende eşimi 31 Temmuz 2013 yılında işden eve gelirken trafik kazasında kaybettim. Oruçluyudu.İçim yanıyor. Çok özlüyorum. Bugün bizim evlilik yıldönümümüz tam 18 yıl oldu. Geçen yıl bugün beraberdik. Şimdi yok... Yaşama sevincimi yitirdim. Rabim hepimizin yardımcısı olsun.

Bende eşimi boşandıkdan sonra ki 20 gün sonra yanlış yaptığımızı kızımızı birlikte büyütmek istediğini ve beni çok sevdiğini söyledikdem ve tekrar nikah yapacağımızı konusdukdan 4 gün sonra trafik kazası da kaybettim.1.5 yasında kızım..... Ne yapacağım,bilemiyorum bügün 52 günü .....çok zor .ama güçlü olmam gerektiğin
Biliyorum ama gizli gizli içten içe ağlıyorum
Neden neden.mukaddarat
Allah bunu unutturacak başka acı vermesin
Allah kızıma ve bana sağlıklı uzun ömür nasip etsin
Allah herkesin yardımcı olsun

Çok ama çok zor.insan nasıl teselli bulacağını bilemiyor.önce inanamıyor hayır bi yanlışlık olmalı ,olamaz böyle bişey.yavaş yavaş anlıyorsun artık hiç gelmeyeceğini,kabulleniyorsun ölümü zaman geçtikçe ama en zoru hasretlik ,özlem işte o hiç azalmıyor,işte o çok zor.bir gün görmeyince özlediğin hayat arkadaşını hiç göremiceni bilmek,dayanılmaz zor.yok artık hiç olmayacak.fotoğraflarda göreceksin yüzünü.yaşlanacaksın,yıpranacaksın ama o hep gencecik gülümseyecek sana fotoğraflarda.acıyı hafifletmek zor ama çareler arıyor insan.teselliler arıyor.böyle bir insanın sonu acıda bitse eşi olmak,onu tanımış olmak,ondan bir çocuk sahibi olmak,teselli bulmaya çalışıyor insan.başka acıları duyunca haaa bitek ben değilmişim diyor insan.oyalıyor kendini kalabalıkta falan.ama akşam evde kendi başına kalınca işte o an tüm duvarlar üzerine geliyor.özlem ki hiç bitmeyecek bir duygu.resimlere bak dur yetmiyor.çocuğun var güçlü olmalısın tamam bunun için dimdik ayaktaşı ama içini Allah bilir.bağıra bağıra ağlamak istiyorsun.bir saniye dahi görmek için neler vermezsin.bende kaybettim herşeyimi en mutlu zamanımızda.aniden,neşeyle uyandığım bir gün daha öğlen olmadan karardı dünyam.sanki kuş oldu uçtu.karnımda bebeğim.insan bir kendi yaşıyor sanıyor ama nekedar çokmuş meğer.sadece eşini kaybeden değil,hamileyken kaybeden ne kadar çokmuş.yazık ki bu bile teselli.bir tek ben değilim tesellisi.peki ya o doğum,ölüm kadar acı ve zor.dışarda çocuğunun babasının olmadığını bilmek tarifsiz.kucağına çocuğunu alınca acıların azalacak,gör bak rahatlıcaksın tesellileri.evet elbetteki eşin en güzel hediyesi,yaşama sebebimiz ama acıyı azaltıyormu.hayır tam tersi bide evladın için üzülüyorsun.amaaan işte keyifsiz,neşesiz günler gelip geçiyor.eşimi kaybedeli tam 5 yıl oldu.yaşayan bilir gerçekten.ben tecrübe ettim.bu acının dinmesini beklemek beyhude,çare şu ki hüzünle ,özlemle yaşamaya çalışmaya alışmaktan başka çare yok.Ha birde evladına yansıtmamak için,herşeye rağmen neşeli,hayat dolu,güçlü anne olmak daha doğrusu öyleymiş gibi davranmak.....

ah canlarım benim sizin yazdıklarınızı ayrı ayrı okudum. hepinizin kaybetme şekilleri, yaşlarınız, evlilik süreçleriniz ve çocuklarınız farklı farklı. ama hissettiğiniz acılar hep aynı. inşallah hepiniz eşlerinizle öbür tarafta buluşursunuz. ben yaşça hepinizden büyüğüm vede evliliğim fazla. yaşım 54 eşimle 35 yıl geçirdik. eşimi kaybedeli 4 ay oldu. 64 yaşındaydı. ani bir rahatsızlıkla hastaneye gittik. karaciğer kanseriymiş. 40 gün içinde kaybettik. bunları yazmak o kadar güç ki konduramıyorum. 4 çocuğum var. en küçüğüm 18 yaşında. üniversiteye gidiyor. şükür küçük çocuklarım yok. madden de ihtiyacım yok. nurlarda yatsın, eşim bize her imkanı sağladı. bunları yazarken o kadar içim acıyor ki sizlerde anlarsınız o acıyı. ben eşime çok düşkündüm. şuan kundakta bir bebek gibi kaldım sanki. çokta güçlü bir kadın değilim zaten. 8 senedir de emekliydi evdeydi. hep beraberdik. onsuz 1 gece bir yerde yatamazdım. hep kaybetme korkusu vardı. onun gibi dünyada bir baba bir ev reisi daha görmedim. hepimizin en küçük ağrıyan yeriyle ilgilenir uğraşırdı. o yanımdayken enkaz altında da kalsam umursamazdım. nası olsa güvencim yanımda diye. çok bağlanmakta iyi değil aslında. 35 sene ellerinden tutmadan uyuyamazdım. inanın seven için seneler geçtikçe katmerleşiyor. yattığı 40 gün içinde ona karşı hislerimi anlatamam. elimizden geleni yaptık ama elimizden kaydı gitti. şimdi o kadar arıyorum ki anlatamam. sağolsun çocuklarım çok iyiler. bana hep destekler. 1 kızım evli 1 kızım nişanlı. hiç kimse ve hiç birşey onun yerini tutmuyor. çok özlüyorum. onun için şiirler yazıyorum. ona olan sevgimi ve şefkatimi yazılara döküyorum. onun için çok kuran okuyor ve ruhuna gönderiyorum. yaşarken ona hizmet etmek hoşuma giderdi. şimdi arkasından okuyarak rahatlamaya çalışıyorum. ayrıca doktor desteği alıyorum. ama gene nolursa olsun inancımızla Allah ömür verdiğince yaşayacağız. Allah'ın takdiri önüne geçemeyiz. 4 ay değil sanki 4 gün gibi. çok arıyorum. ayrıca bizlerin manevi desteğe çok ihtiyacımız var. ben ailemden fazla yakınlık görmedim. bazılarından. canım eşimin kabri üzerine kendi adımı da yazdırdım. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Rabbim özlemimizi azaltsın. Amin...

ben canım kocamı kaybedeli tam 2.5 yıl oluyor.sadece 6 yılı birlikte geçirebildik şu koca ömrün...33 yaşında idi,cennet yaşı diyor kuranı kerimimiz.içimdeki acı bunu yaşayan herkes gibi tarifsiz...sanki çıkıp gelir diye hep umut var içimde!rüyalarımda hep aslında ölmemiş bi yerlerde yaşıyormuş aniden çıkıp geliyormuş.avazım çıktığı kadar bağıra bağıra ağlamak istiyorum ama olmuyor çünki 2 çocuğum var, biri 6.5 diğrei 9 temmuz 2011 bizim kara günümüz.acı haber geldi ve donduğumu hissettim ne yapacağımı bilemeden çoooookkkk üzgünüm tarifsiz ciğerimin her bir hücresi ayrı ayrı yanıyor sanki .oğlum babasının gelmeyeceğini anlamıyor bir türlü 9.5 aylıktı en son babasını kapıdan ölüme uğurlarken yakasından tuttu ve göndermek istemedi sanki bilircesine.. kızım kapıda son fotoğrafını çekti eşim öylesine boynunu bükmüş ki sanki azraile nolur yapma diyor öyle mahzun bakmış ki...eksikliği hiç bir şeyle dolmuyor hep tek kanatlı olacağız çocuklarım ve ben...Allah'ım vuslat mizana kaldı ... Rabbil Aleminden dileğim cümle kardeşlerimizin yardımcısı olsun.

Öncelikle hepinizin başı sağ olsun, 9 yıllık evliydik ve bir kızımız vardı.
Tarih 16-06-2006 benim için hayatımın STOP ettiği an.
29 yaşındaydı iş kazası en son ben ve kızım ( 6 yaşındaydı) duyduk. Ben acımı tarif edemiyorum, yanlızca ümid ediyorum tekrar kavuşmayı. Günden güne yaşıyorum akşam oldumu çok şükür bi gün daha atlattım diyorum. Bu sıralar beni üzen yaşlanmam, sonra eşim aklıma geliyor o gencecik :).
Allahtan gelen herşey kabulumdur, günler zor da gecse.
Diyorum ya içimdeki fırtınayı 7 yıl gecsede tarif edemiyorum.
Bir gün kavuşmak dileğiyle sevgiler.....

Allah hepimize sabirlar versin. bende esimi kaybedeli 8 ay oldu. almanyada yasiyorum, biz birbirimizi cok severek büyük bir askla evlendik,esim akciger hastasi idi ama durumu agir dedildi, 3 hafta komada yatti. ve bir nisan sabahi kollarimda can Verdi. ama benim icin Zaman o an o dakika orda Durdu.benim icin aylardan hala nisan ve ben büyük bir hastanenin uzun bir koridorunda onu bekliyorum. biliyorum insanlarin cogu bana aciyarak bakiyorlar, zavalli diyorlarben giderken kulaklarimla duyuyorum. hatta bazilari yüzüme karsi keske cocugunuz olsaydi, neden cocuk yapmadiniz bile dedi. halbuki ne kadarda cok isterdim ondan bir cocugum olmasini. yani demem oki kimse basina gelmeyince anlamiyor senin acin, neler jissettttigini, en yakinin ailen bile. bilmiyorum ne Kadar daha dayanabilirim , ögrenebilirmiyim aceba onsuz yasamayi...

bende eşimi 40 gün oldu kaybedeli çocuklarımla kaldım 2kızım var biri 8 diyeri 2yaşında eşim çok severdi bizleri inşallah buluşuruz yine eşim çok iyi biriydi allahım onu peyganber efendimize komşu eylesin inşallah

Ben eşimi kaybedeli 4 ay oldu nerdeyae çocuğumu eşimin kırkında doğurdum çok ani oldu ramazanin 5. Gecesi is icin bir arkadasinin fabrikasina gitmisti gitme diyemedim '' 1 saat sonra gelicem askim '' dedi ve gitti.Benide teravihe camiiye birakti.El salladi bana ,seni 00.30 da alicam evden dedi.Sahura annemlere gidecektik.Eve geldim.Kuran okudum ve yattim gelmedi.Aramadida.saat 03.30 da tel caldi.Kaynimdi arayan.Esim trafik kazasi gecirmis kolu kirildi dediler cok sukur dedim .Esimi aradim 2 kere acmadi.icime ates dustu.beni gelip aldilar hastaneye kadar kimse biraey demedi.Aslinda oleli 2 saat oluyormus.Hastanenin aciline geldigimde herkes birbirine sariliyor ayriliyordu.Ablasinin gozlerine baktim.Oldu dime dedim.aglamaya basladi.o an cok zordu.ne yapacagimi kizimi basil tek basima buyutecegimi dusundum. cok severek evlenmistik.7 kardesin icinde en sefkatli merhametli giriskenbasarili herkesi dusunen tek esimdi.cok iyiydi.rabbim benden daha cok sevmis onu bak ustunden 4 ay gecti.Hayat devam ediyor.28 yasinda topraga girdi.ben 26 yasindayim.17 aylik evliydim onu kaybettigimde.Acisi ap ayriymis.Hayat arkadasi iste kisacasi yalniz kaldim.ama rabbime guvendim veren o alanda o dedim.gunler gecio tatsiz tuzsuz .ama bu gunlerde gececek kizim ve ben bir gun mutlu olacagiz inaniyorum.sonsuzlugun yaninda bu dunyadaki 30 yillik evlilik ne ki.sadece bir an gibi biraey.onemli olan oteki tarafta beraber olmak.Biz Allahin Sefkat Tokadini yiyen kadinlariZ.Sabredersek mukafatimiz buyuk.sakin isyan etmeyin .bilemeyiz sag olsalardi belki daha cok uzeceklerdi bizi .umreden geleli 65 gun olmustu en guzel aninda aldi rabbim onu benden mekanj cennet olsun.allah hepimizin icine ferahlik versin insallah

Ben esimi 24 Haziran 2012 de aniden Deniz'de eglenip yuzerken kalp krizinden sonradan öğrendim onuda kaybettim.inanamadım,boğuldu yada biri vurdu yada tansiyon velan sandim.ambulans gelene kadar ellerimde gözlerini acıyordum beni görsün kendine gelsin diye.o anda kaybetmisim.dağıldım.o güne aklımda kalan meraklı insanlar,denizden çıkıp söyle bir bakıp gidenler,ambulansın sedyesinin yikanisi.kumlardan...halen ketumum.nasil bünyeyse sakındım.halende.çok merak ediyorum nerden çıkacak.kızıma bile ben gittim söyledim.hic ilaç almadım.istemedim.ağlamak acı icinde ki iyi bilirsiniz yanıyorsunuz resmen,yanmak yasamam lazımdı.geride kızım vardı ve dimdik durmaliydim.kızım 15 yasında SBS yi atlatmış,tum kıs guzel bir Anadolu lisesi hayali kurarken ki esim çok emek harcadı.rahatlamıştık.asiktim kocama.6 yıl once 2 büyük kanser atlatmistik.kemoterapi ameliyatlar.sonrasında her3 ayda bt ler.6 aya çıkmış,kanseri unutmaya başlamıştık.2.bebeği bile kanserden olurum diye istemiyordu.kendisi babasız büyümüş,iki çocukla seni bırakamam diyordu.o kadar ısrarıma Karsin olmaz diyordu.tam o travmaları atlatip yasama baglanirken çok basit hic haberimiz rahatsızlığı bile yokken klap krizinden esimi kaybettim.ellerimden kayıp gitti.ben bu dünyada bize düşen acıyı ödedik sanmıştım.huysuz aksi beyaz saçlı bir ihtiyar olur,beraber yasarız sanmıştım.saclarında beyazı bile yoktu.olmadı.elimden kaydı gitti.giderken de mucize bıraktı.esimin vefatından 10 gün sonra hamile oldugumu öğrendim.onunda benimde şüphemiz vardı ama 15 yıl aradan sonra yıllarca tum ısrarıma karşılık olmamış yine olmaz saniyorduk.haberi oldumu bilmem.ama ölmeden birkaç saniye once beni denizden çıkarmıştı ve havluyla sararken oyle bir sefkatle baktı ki ve sarılıp öptü.oymuş.arkasından 3 saniye sonra kızkardeşimin çığlığı ile onu yerde kumların arasında bulmam bir oldu.hamileymisim.aylarca düşük tehlikesiyle yattım.bağıra bağıra ağladım.her seyler oldu.kızım guzel bir okulu kazandı,ben şubat ayind guzel bir oğlan doğurdum.ona benzeyen.adınıza koydum.suskunum.susmak iyi geliyor.aglayip anlatınca çok özlüyorum.hayatla bogusuyorum.bir yıldır ailem deli divane oluyorlar.rolantideyim.kendime yavaş yavaş gelmem lazım.onu çok özlüyorum.çok seveni varmış.insanlar beni bizi hic yalnız bırakmadılar.dostlarım ailem.oyalıyorlar bizi.su anda yanımda 5,5aylik bebeğimizle yalnızım.onun emenetlerine en iyi sekilde bakmam lazım.bu nedenle suskunum.Allah istedi.yapamadım.tutamadım.resmen uçtu avuçlarımdan.inanamıyorum bazen .sanki uzak bir yere gitti gelecek.bunun sebebi sanırım cevremdeki dostalrim sevenlere.anılar.o kadar hayat doluydu ki,o kadar hareketimizi ki,sanki hic ölmeyecekmiş gibi yasardi.kendine bakardı.özellikle öbür dünya icin de bir seyler yapardı.sanki biliyordu.hastalığından itibaren dine daha bir duskundu.bilemiyorum.soz bulamıyorum.dediğim gibi resmen bu dünyadan esti gecmis gibi.20 yıldır beraberdik.dostumdu.ailemdi.askimdi.ben o guzel yasasın diye herseyden vazgeçmiştim.acı çekmesin yüzü gülsün diye.ama allah benden daha çok seviyormuş.benim kaderimde yalnız 2 çocukla basbasa kalmak varmış.ne kadar o istmesede.her an dua ediyorum.orda iyi olsun.Allah'ın şefkati üstünde olsun diye.benim imtihanım burdaymis.isyan ediyorum içimden ama bir şey gelmiyor.özlüyorum.ve bu acı beni nasil şekillendirecek bilemiyorum.ilk defa buraya yazdım.ne yapacağımı,nasil davranacağımı,nereye ne ödenmesi gerektiğini şimdi yavaş yavaş başladım.o da mecburiyetten.bebeğim ve kızıma karsı görevlerim var.Allah kimseye boyla acı yaşatmasın.olum Allah'ın emri ama çok acı.göremeyecek olmak,dokunamamak,orda topragın altında olduğunu bilmek,bir daha hic sesini bile duyamamak,kizamamak,off diyememek,gulememek,şarkıyı bağırarak soyleyememk,yok.olmuyacak.bir daha asla...iste bunu fark ettigim anda canım acıyor.isyan ediyorum.ben kimseye bir şey yapmadım.ben büyük isteklerim olmadı.huzur ve aile istedim.huzurum kalmadı.eksik kaldım.asiktim ben ona.ask kalmadı.sadece yasamı emanetleri icin devam ettirmem gerekiyor.su anda böyle yim.bu ruh halınde...

okuduklarını okudukça yaşadıklarım aklıma geldi aklıma geldikçe ağladım. Nasıl bir acı tarif edilmez bu eş ölümü nasıl bir sızıdır hiç geçmez yıllar geçer de sevdiğin adamı kaybetmenin acısı neden geçmez unuttum sanırsın ama hep bir köşede durur ve en beklenmedik zamanda çıkar ortaya acımaya kanamaya başlar kanar kanar. Kimse anlamaz herkes senin unuttuğunu düşünür ama sen her seferinde daha çok acı çekersin aynı şeyleri yaşayanlardan başka hiç kimse anlamaz bilmez herkese kolay gelir ama tarif edilemez bu acı. Önce çok acır sonra azalır sonra tekrar artar ama hiç geçmez. Herkes bir öneride bulunur işte böyle gelir geçer ömür biter ne zaman geçer bu acı bilmem ama böyle işte zaman zaman içini kemirir durur bazen ölmek istersin ama sana ihtiyacı olan küçücük bir yavrun vardır. Zaten babası yok birde onu annesiz bırakamazsın onun senden başka kimsesi yok. Bu bana haksızlık dersin çevrene bakarsın analı babalı çocukları görürsün kendi babana bile çocuğunun yanında baba diyemezsin kader diyip geçersin. Bu yetmezmiş gibi daha senin üstüne üstüne gelen birçok insan çıkar karşına bazı öküzler artık dul olduğun için seni başka türlü görürler ve yavşamaya başlarlar kaderine bir kez daha lanet edersin. Öncelikle bu tür şerefsizlerin hepsinin Allah belasını versin diyorum. Sonra hayatına sanki ciddiymiş gibi görünüp aslında nasıl yanına yaklaşırda yararlanırım gözüyle bakan çakallar dolaşmaya başlar önce dersin benim çocuğumunda babası olur mu diye onun için bir adım atmaya kalkarsın bir bakarsın hepsi iş ciddiye binince çok düşünür ve vazgeçer. Kalbine bir bıcak daha sokarlar çevrendeki herkes sanki zarar vermek için şavaşır birbiriyle Allahtan başka kimse yok ama bir beklenti içine girmemekte lazım yani unutacağım bundan sonra artık mutlu olacağım beklentisine kapılmamak lazım. Her anın her güzelliğin tadını çıkarmak zorundayız ama ben güçlü olmak zorunda olmaktan bıktım güçlü olmak istemiyorum artık çünkü bende zayıfım savunmasızım ve sevgiye ihtiyacım var sevilmeye ihtiyacım var çünkü unutmak ve daha az acı çekmek için olmalı bu. Evet kızımı çok seviyorum onu çok mutlu etmek istiyorum. Ama genç yaşımda bunları yaşamak zorunda kalmak belki bana en büyük haksızlıktı ama ben yalnız değilim ve benim gibi aynı durumda olan milyonlarca insan var benim tek ricam şu cahil zihniyetle bize yaklaşmayı bırakın artık erkekler bizi rahat bırakın sizin Allahtan korkunuz yok mu. Evli bekar aranızda ne pislik yaratıklar var. Yıllar geçmiş ama hiç birşey değişmemiş aynı eski türk filmi mantığı devam ediyor yani

Ablacım başın sağolsun.Yazılarınızı okudum.Ama hiç üzülmeyin ağlamayın biliyorum,Annelerde ağlar ama olsun siz güçlü bir kadınsınız.Peygamber efendimizin dediği gibi "Kişi sevdikleriyle beraberdir".Unutmayın çocuklarınıza kimse babalık yapamaz öz babası kadar onun yerini kimse tutamaz.Sabredin vefat eden eşinizden başka kimseyle evlenmeyin.Rabbim ahirette bu dünyada vefat eden eşinize kavuşturmayı nasip etsin.Rabbime emanet olun.

bende ayni aciyla bogustugum icin ne hissettginizi cok iyi anlayabiliyorum, benim esimde 3 hafta komada yatti bende hep umutla bekledim, ama kollarimda öldü, hakkini bana helal et diye soramadim ona. bi umut bekledim belki hamileyimdir diye ama oda olmadi. sizin iki tane güzel emanetiniz var. ben ilklerde bana nasilsin diyye soranlara bile cok kizardim, neden bana soruyorlar nasil oldugumu bilmiyorlarmi diye. hep sunu söylüyorlar Hayat devam ediyor, ama benim icin etmiyor iste. keske lafini kullanmayi hic sevmem ama keske bizimde bir bebegimiz olsaydi, Allah hakkimizda hayirli olani nasip etsin insallah. yasamamiz hayirli ise yasamayi, ölüm hayirli oldugu zamanda ölümü. cünkü ben cok korkuyorum isyan etmekten, heran bu imtihani kaybedebilirim ve ben kaybedenlerden olmak istemiyorum, lütfen sizde imtihani kazanmak icin cok dua edin. Allah yardimciniz olsun, selam ve dua ile

bütün ruhlar ahirette toplanacağız peygamberimiz orda bizi bekliyor cennette de eşler birbirini yanına isteyecekmiş er geç eşinle buluşacaksın inşallah. ruhlar ölmez çünkü Allah kendi nurundan üflemiş bizlere orda buluşacağız bol bol dua et cennette buluşmak için ALLAH çok sabır versin size her şey bize emanet bu dünyada malımız ,evladımız ,eşimiz fazla sahipleniyoruz ondan ayrılması zor geliyor doğarken yalnızdık ölürken de yalnızız tek dost baki olan ALLAH tır.