Keskin Bıçak

Gecelerden gecelere sızar karanlığım

düşler uyanır göğsümde

bedenim tarumar olur

iniltilerimden sarsılır yer,gök

leyl susuşlarıyla mühülenir dilim

mazlum bakışım ezilir yokluğunun ortasında

çehremde gülüşlerim eskir

zemheriye döner alnımdaki kader yazgısı

savrulup dururum sert boralarda

izinsiz gezinirim kentinin sokaklarında

namlunun ucunda ben

vurulan Sen olursun

kan tutar aşkımı

azgın ırmaklar gibi dökülür yaşlarım

nisan yağmurları engel olmuyor;

bu ayın ayrılık kokusunu dindirmeye

geçmişi,geleceği aynı kalıyor gözlerimde

lisanımı bozuyor bu gel-gitler

acısı içimde saklı tebessümlerle razıydım sensizliğin içinde seni yaşamaya

gölgeleri ardımda bırakıp

özüme dönük hallere bürünüyorum

zulam tıklım tıklım aşkla dolu

linç edilmiş zamanların kaynunda erteleniyor ve ruhumda buzullaşmış acılarımı eritiyorum

isimsiz gecelere sesimi sakladım

miladı dolan tüm kelimeleri sildim hafızamdan

susuyorum...