Keskin Bıçak

Yangın yeri gözlerinden düşen kıvılcımlarla tutuştu yüreğim…

Önce ağlayan, sonra çığlık çığlık susan bir ben çıktı karşına…

Ellerimde titrek harfler dolanıyor…

Parmak uçlarım buz kesmiş…

Nefesim öyle yetersiz ki; ısıtamıyorum ellerimi…

Yüzümde geceden kalma gözyaşlarımın izleri geziniyor…

Her biri derin bir boşluk oluşturmuş…

Ellerimi üzerinde gezindirirken parmaklarım kanamaya başlıyor…

Her yanı kan kokusu sarıyor sevgili…

Aşkım kan ağlıyor…

Ben kan susuyorum…

Sen kan sunuyorsun…



Ceplerimde dilime yakışmayan biz kadar susuşlar…

Kimse bilmez ama paylaşılacak kadar bütünleşmemiş bir aşkın susuşlarıydı bunlar…

Anlattığım kadar, hatta daha fazlaydı seni susuşum…

Her an senleşerek geçti bu günler…

Dilime dolanmış tek bir cümle gibiydin…

Gerisini getiremediğim, azıma tıkanıp kalan bir cümle…

Duymak isteyen çoktu seni ve bilmek isteyen çoktu içimi…

Fakat ben sustum kimse duyamadı seni ve sen yoktun kimse bilemedi beni…

Birbirimizi tutsak ettik yokluğumuza…

Ben sensizlikle paylaştım seni, sen bensizliğin tadına bile varamadan sustun beni…

Bu nasıl bir zıtlık sevgili?

Ve ben böylesi nasıl sevebildim seni?

Bir ses uyanıyor semadan…

Çığırından çıkmış yokluğuna isyan edercesine haykırıyor…

Bomboş bir hayatın ucunda

Sıyrık düşüncelerle sana sesleniyorum…

Ellerimde karanlık, faili meçhul seni sevmelerin ipuçları geziniyor…

Ben demeye kalmadan her yanımı sensizlik sarıyor…

Geceyi büyüten o suskun bakışından sabahın son demine sığınıyorum…

Üşüyorum…

Bir yorgan deyip üzerime örttüğün demli gözlerin ısıtmıyor; daha çok titretiyor bedenimi…

Kan revanım bu diyarda sevgili…

Her dem hüzün…

Her dem sensizlik…

Alışılmış bir ben değil çevremde dolanan…

Leyla diyorlar, garip diyorlar, suskun diyorlar artık bana…

Ah bal tadındaki bu sevda!..

Bir bilinmezin gözlerinden sızan ışık, yollarımı aydınlatır şimdilerde…

Aşkın varlığımı perişan edip yokluklara gömerken

O elleriyle gülücükler çizmeye çalışıyor yorgun suretime…

Ceset ceset üzerimizden ne kadar aşk geçse de

Yılmadan, susuşların suskunluğa boyandığı an için

Birlikte savaşıyoruz sensizlikle…

Ne göründüğüm kadar kelimelere sahibim bu satırlarda

Ne de kelimelerim benden kalan tek şey sana…

Yaşam belirtilerim azalıyor her geçen gün…

Simam daha çok ölü soğukluğunu andırıyor…

Anlaşılası güç durumlarda kendime yetemiyorum…

An geliyor hep susuyorum…

An gelmiyor an’sız kalıp yok oluyorum…

Hamallığını yaptığım acıların ardı arkası kesilmiyor…

Ayaklarım kelepçesine takılıp düşerken yüklendiğim o ardı arkası olmayan acılar üzerime kapanıyor…