Keskin Bıçak

Adım banu 32 yaşındayım 4 yıldır evliyim ve çok tatlı 2 yaşında da
kızım var.Ali Çankırılı'nın yazılarını ve kitaplarını takip ediyorum.özellikle
çocuklar üzerine kitaplarınız çok güzel bunun için ayrıca
teşekkürler...
Ne yazıkki son 1 yıldır mutsuzum...:( eşim Veteriner
Hekim.evlendiğimiz senelerde bir ilaç firmasında müvessillik
yapıyordu.pazartesi gider cuma eve gelirdi hep şehir dışındaydı.o
zamanlarda bazı çatışmalarımız oldu elbet bazıları şiddetliydide ama
nasıl olduysa bir şekilde aştık.işim gereği gurbette yaşıyoruz.ikimizinde ailesi memlekette...daha flört zamanımızda ben iş gereği gurbete geldim
eşimde beni sevdiği için peşimden...ilk zamanlar olmasada sonralarında
burada olduğumuz için beni suçladığını farkettim.işim çakılı ve
memelekete tayin yaptıramıyorum:( bu yüzden biziz buraya mahkum ettin
sözlerini çok işittim.hep bir klinik açmasını istediğimde burada açmam
memlekette yaparım derdi.bu tavırları beni içten içe hep üzdü tabii
sonra 2 sene önce kızımız dünya ya geldi.kızımızı ve beni
bırakıp şehir dışı seyahatler zor gelmeye başladı.evini,beni ve
kızımızı özlüyordu.bir pazartesi sabahı yine şehir dışına giderken
yolda beni aradı."artık bu işi yapamıcağını bir klinik açmayı düşünse
ne düşüneceğimi sordu." hiç düşünmeden "sen neye karar verirsen ben
hep senin arkandayım."dedim.sonrasında kliniğimizi bir sürü sıkıntıyla
açtık.fazla birikimimiz yoktu...kredi ve taksitlerle açtık
kliniği...ama açarken onun için hep en iyisini istiyerek açtık.çok
güzel bir klinik dizayn ettik mobilyaları beraber çizdik
yaptırdık.rengi perdesi...şu sözünü hiç unutmam."senin bu desteğin
olmasa bu kadar güzel bir kliniğim olmazdı.ailem bana bu konuda hiç
destek vermedi.onlarla açmış olsam bütün eşyaları eskiciden toplardım
heralde..." ve "her kliniğe gidişimde 2.çocuğuma bakar gibiyim."
derdi.borçluyduk,paramızda yoktu,üstelik yabancı bir yerde insanlara
kendini tanıtmaya çalışıyordu ama buna rağmen ona olan desteğimden çok memnun ve sen olmasan diyordu...şimdilerse ise çok farklı:( klinik
açılalı 15 ay oldu henüz düze çıkamadık borçlarımız devam ediyor ama
bir çok şeyide başardık sayılır.maddi yönden yıprandık ama en çok
manevi yönden...:( eşim çok saldırgan bir kişiliğe büründü.en ufak
şeyde saldırıyor, bağırıyor,aşağalıyor hiç saygısı kalmadı.bir müddet
alttan aldım ama ben sustukca o daha çok aşağaladı.yapı olarak
ikimizde sinirli insanlarız.ama ben hep biriktiriyorum içime
atıyorum.rezillik olmasın diye o bağırdıkca susuyorumki bir an önce
oda sussun ama o daha çok bağırıyor.3. şahıslar ve ailelerimiz yanında
da bana çıkışmalar yapıyor ve ailem bu konudan rahatsız.desteğimin güç
verdiğini söyleyen kişi şimdilerde beni aptal görüyor.sen ne
anlarsın,saçmaladın yine,aptalmısın sen...ve bunun gibi bir sürü
şey...artık fikirlerim ve düşüncelerimin hiçbir kıymeti yok.ama bir
çıkmaza girdimi telaşlı ve saldırgan bir tavırla "banu ne yapıcaz ha
ne yapıcaz" cümleleri kurmaktan geri kalmıyor.evet kabul ediyorum
bende saldırgan ve dırdırcı biri oldum ve sinirlerim çok yıprandı.şuan
bunları yazarken bile gözlerim doluyor.bu tavırlara bu müameleye sinir
sistemim artık dayanmıyor.hele yavrum canım kızım o hep arada
kalıyor.bazende öfkemden ona bağırıp çağırıyorum sonrasında pişman
oluyorum ama faydasız.anlıcağınız dişi geçen geçene...öyle anlar
oluyorki ölümü düşünüyorum.ama yapı gereği ben hep mücadeleci
oldum.hayata,yaşama,zorluklara karşı mücadeleci ama artık gücümün
kalmadığını hissediyorum.bakıyorum tek mutluluğum kızım...eşim evde
varla yok arası zaten...gece yarılarına kadar köylerde çalışıyor...işi
bitsede köy kahvelerinde sohbete kalıyor geç saatlere bu bile beni çok
üzüyor.oysa ben ve kızımız onu evde bekliyoruz.bizimle vakit geçirmek
bu kadarmı zor.zor galiba evde olduğu vakitlerde de kavga oluyor
zaten...anlıcağınız konuşamıyoruz,anlayışlı olamıyoruz,öfkemizi
kontrol edemiyoruz,saygı kalmadı,sevgide bitmek üzere...mutsuzum çok mutsuzum...gurbette olmam zaten zorken birde bu müameleler
güçüm kalmadı.bana yardım edin bir yol gösterin...mutlu,huzurlu,sevgi
dolu bir yuva istiyorum sadece hep dua ediyorum rabbime...