Keskin Bıçak

Bebeklerimizle "tel sarar" oynamaya başladığımız andan itibaren, onları ayrılığa hazırlamaya başlarız. Bu sürecin, çocuklarımız dış dünyada ayaklarının üzerinde kendileri duracak şekilde, kendine güvenli bir biçimde yaşamını sürdürmeye başlayana kadar çok yavaş bir hızla ve aşama aşama devam etmesi gerekir.

İdeal bir dünyada bu ayrılığın zamanı her çocuğa göre farklı olmalıdır. Oysa, günümüzün modern dünyasında çocukların uyması gereken sosyal normlar vardır. Örneğin, çocukların okula başlama ve bitirme yaşları bile yasalarla belirlenmiştir. Bu ayrılık zamanına uyum gösteremeyen çocukların bir "sorun"u olduğu düşünülür. (Böyle bir etiket çocuğun özgüvenine sadece zarar verir.) Gerçekte ise, bu durumda problem olan çocuk değil, anababasıdır. Ayrılık konusunda ortaya çıkan doğal endişe duygusuyla başedemeyen anababadır çünkü...

Bunun nedeninin, kendi gereksinimlerinizi tatmin etmek amacıyla çocuklarınızdan ayrılmak istemediğiniz olduğunu düşünmek istemiyorum. Bence, sadece ne yapacağınızı bilemediğiniz için, debelenip duruyorsunuz. Peki ne yapabilirsiniz?

Öncelikle, çocuğunuzun gereksinimlerini anlayabilmeniz için kaybettiğiniz özgüveninizi yeniden kazanın ve başkalarının öğütlerini bir yana bırakın. Özellikle de ortada bir anlaşmazlık varsa! (Örneğin, "3 yaşına gelmeden önce, çocuğu sakın bakıcı eline bırakma, çünkü ..." ya da "2 yaşına girmeden önce çocuğa bir bakıcı bul, çünkü ...")
ikinci olarak, çocuğunuzla yapması gereken hazırlıklar konusunda konuşmak üzere yeterince zaman ayırın ve aşağıda söz edeceğim konulara çok dikkat edin:

• Ayrılmadan günler, hatta haftalar önce, ayrılık konusunda (her ne nedenle olursa olsun) pozitif bir şekilde konuşmaya başlayın.
• Başka şeyler hakkında konuşurken, ayrılık sanki gerçekleşmiş gibi söz etmeye başlayın. ("Bayramda sen geldiğinde, biz de evi boyatmış oluruz.")
• Konuşmalarınızda, ayrılık olayı ile büyüme süreci arasında sürekli ilgi kurun.
• Çocuğunuzu başkalarıyla karşılaştırmaktan sakının (ilke çoktan ...maya başladı.) ve diğer çocukların da bunu yapmasını engelleyin. (Örneğin, "Anne, bak Nilgün hâlâ bebek. Ben altı yaşındayken çoktan ...)
• Başarılı olduğu konuları ona sürekli hatırlatın.
• Pozitif duygularınızı onunla paylaşın, fakat, kötü anılarınızı çok istiyorsanız, bir başka yetişkinle paylaşın, ama onunla asla (örneğin, 7 yaşında geçirdiğiniz ve kâbusunuz olan bademcik ameliyatınız).
• Çocuklarınızı gerçek yaşamda gidecekleri yerlere önceden götürün ya da bu yerlerin resimlerini gösterin (örneğin, okul, hastane, izci kampı, vs.).
• Ona bakacak kişinin ya da kreşin, ya fotoğrafını gösterin ya da bu kişilerle onu önceden tanıştırın. Ayrıca, mümkünse o kreşte bulunmuş bir çocukla tanışmasını sağlayın.
• Eğer ayrılık sadece bir gecelikse, çantasına seveceği şeyler koymayı unutmayın (örneğin, resimler, bir oyuncak, yeni bir giysi, üzerinde gerekli telefon numaralarının bulunduğu güzel bir kartpostal, vs.).
• Çocuğunuza rahatlama oyunlarını ve sembollerini hatırlatmayı unutmayın.
• O yokken yapacaklarınızı açık açık anlatın ve onu çok özleyeceğiniz ya da merak edeceğiniz gibi bir izlenim vermemeye çalışın.
• Ayrılıktan önce, mümkünse kısa bir deneme yapın (örneğin, bir gecelik bir ayrılık, yalnız seyahat etmesi ya da bahçede çadır kurmak).
• Döndüğünde anlatacaklarını heyecanla ve dört gözle beklediğinizi anlatın.